ลมหายใจของการคลายกังวล

B = Breathing การหายใจ

เมื่อเราเกิดความกังวล ระบบประสาทอัตโนมัติซิมพาเทติก (Para-sympathetic Nervous System) จะทำงานมากขึ้น ส่งผลให้เราหายใจเร็วกว่าปกติ ดังนั้น การรู้ตัวถึงความคิดกังวลแล้วเบี่ยงเบนความสนใจมาใส่ใจกับการหายใจจะช่วยลดความคิดกังวลที่เกิดขึ้นได้ เริ่มจากการหายใจโดยปกติ คือ หายใจเข้าเท่ากับหายใจออก เช่น หายใจเข้านับ 4 หายใจออกนับ 4 แล้วเมื่อหายใจเป็นปกติได้แล้ว ให้เริ่มลองหายใจในแบบที่ทำให้ระบบประสาทอัตโนมัติพาราซิมพาเทติก ( Sym-pathetic Nervous System) ซึ่งเป็นระบบประสาทอัตโนมัติแบบผ่อนคลายได้ทำงานมากขึ้น ด้วยการหายใจเข้าให้สั้น หายใจออกให้ยาวกว่า เช่น หายใจเข้านับ 4 หายใจออกนับ 8

R = Relaxation การผ่อนคลาย

ความกังวลเป็นเรื่องปกติ แต่เมื่อไหร่ความกังวลเริ่มส่งผลทำให้ร่างกายตึงเครียด อารมณ์ขุ่นมัว อาจเป็นสัญญาณว่าเรากังวลมากเกินไป ซึ่งการรับรู้ความตึงของร่างกายแล้วทำกิจกรรมที่ผ่อนคลาย เช่น การนวดผ่อนคลาย การเกร็งกล้ามเนื้อผ่อนคลาย (Progressive Muscle Relaxation) ฟังเพลงที่ชอบ เป็นต้น ก็จะช่วยลดความตึงเครียดของกายและใจได้เป็นอย่างดี

E = Eyes Closed การหลับตา

ความกังวลที่ท่วมท้นจากการได้รับสิ่งกระตุ้นภายนอก อาจทำให้เราเกิดอาการแพนิคได้ หรืออาจรู้สึกไวต่อการรับประสาทสัมผัส การหลับตาชั่วครู่จะช่วยลดการกระตุ้นจากภายนอกได้ และทำให้เราสามารถที่จะหันกลับมาตั้งหลักกับการใส่ใจกับลมหายใจแทนความคิดได้ง่ายขึ้น

A = Awareness การตระหนักรู้

การกลับมารับรู้ปฏิกิริยาของร่างกายตามความเป็นจริงตั้งแต่หัวจรดเท้า และรับรู้ถึงสัมผัสของเท้าเรากับพื้นแทนความคิดอัตโนมัติมากมายที่ผุดขึ้นมาให้เรากังวล จะทำให้สมองที่ถูกกระตุ้นอยู่สงบได้ง่ายขึ้น